اثربخشی آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجان‌مدار و مدل گاتمن بر ترس از صمیمیت و اضطراب زنان نابارور

ناباروری، یک بحران پیچیده در زندگی است و شاید به همین دلیل است که بسیاری از مولفان، پیامد‌های روان شناختی ناباروری را به واکنش سوگ عمومی تشبیه کرده اند. مطالعات نشان می­دهند که عوامل روان‌شناختی می­توانند هم در ایجاد ناباروری نقش داشته باشند و هم این که ناباروری پیامدهای روان‌شناختی را با خود به همراه داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجان­مدار و مدل گاتمن بر ترس از صمیمیت و اضطراب زنان نابارور بود. برای این این منظور طی یک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون، پس­آزمون با گروه کنترل، 22 نفر از زنان نابارور مراجعه­کننده به مراکز ناباروری و آزمایشگاه‌تشخیص طبی شهر قدس استان تهران به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه کاربندی شدند. گروهها قبل و بعد از مداخله از نظر ترس از صمیمیت و اضطراب مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 120 دقیقه­ای تحت مداخله با مدل تلفیقی هیجان­مدار و با استفاده از برنامه مداخله گروهی جانسون و نظریه‌ی دلبستگی بالبی  و چند مقوله کلیدی مدل گاتمن قرار گرفتند. گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که آموزش مدل تلفیقی موجب کاهش معنادار ترس از صمیمیت و اضطراب زنان نابارور شده است. به نظر می‌رسد از آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجان­مدار و مدل گاتمن می­توان برای کاهش ترس از صمیمت و اضطراب زنان نابارور استفاده کرد.